Hé…Maurach stappers,

Onze winterreis zit er op en het was één van de zovele. De weergoden waren ons goed gezind, de natuur was in al zijn winterpracht.

Blijgezind en vol van kameraadschap trokken we op pad. Karwendeltäler-Gramai, Hinteriss en Schwarztennalm waren ons doel. Het was een feest voor onze ogen die mooie winterpracht.

Deze vreugde ging vlug heen toen Jeannine haar been ging protesteren en niet meer verder wilde en we naar het ziekenhuis moesten met de ziekenwagen. Er werd al vlug een foto gemaakt en rusten was de boodschap. Met de pausmobiel hebben ze u vervoerd. Lieve heeft je verzorgt en bij je gebleven en iedereen was bezorgt.

We dachten niet aan stoppen met de groep en wandelden tot de laatste dag. Ik zei toen tegen mijn vrienden: “de eerste helft loopt er soms iets mis en ook de laatste dag is niet zonder gevaar”. En zo gebeurde het toen zaterdag Marc uitgleed en niet meer recht kon. Opnieuw een ambulance naar het ziekenhuis. En wat bleek? Mijn heup was gebroken en ik moest blijven. Het drankje bij het afscheid was er voor mij niet meer bij. Toen jullie op zondag de bus opstapte om naar huis te gaan werd ik geopereerd…een nieuwe heup en eentje van staal, zo  zei de dokter. Een week later op vrijdag werden met een Oostenrijkse ziekenwagen naar hui gebracht;

Ik dank jullie allemaal, zonder namen te noemen, allemaal dus!!

En voor volgend jaar ben ik al aan het zoeken naar een zelfde goed hotel.

Ik werp de handdoek nog niet in de ring. We doen verder…zolang het gaat.

Beste vrienden, dank voor deze wandelweek en hoop op volgend jaar weer met zen alle er op uit te trekken.

Dank voor alles,

Marc